zondag 22 mei 2016

Pixie - La Maison Victor

Mijn grootmoeder was altijd al een fervent naaister. Ze gaf in haar jonge jaren les in de plaatselijke opleiding snit en naad. Ze naaide haar eigen outfits. Ze maakte voor meer dan de helft van de familie de trouwkleding. Wanneer ik als kind bij haar op bezoek kwam, stond de living altijd vol naaigerief: naaimachine op de tafel, stof, patroonpapier en boekjes vol inspiratie overal! 

Intussen is ze 85 en is ze iets minder enthousiast op het vlak van naaien (op andere vlakken is ze nog steeds niet te houden, hihi!). Als ik nu bij haar op de koffie ga, mag ik daarom regelmatig eens in haar stoffenkast gaan snuffelen. Een hele tijd geleden al, gaf ze me zelf een heerlijk zacht en soepel bloemenstofje. Op het eerste zicht leek het me wat oudbollig, maar toch nam ik het dankbaar aan. Misschien zou ik ooit wel eens een projectje vinden, waar dit stofje perfect voor zou passen.

En ja, hoor, maanden later bood La Maison Victor, die van maart-april 2016, de oplossing! Ik zag het direct toen ik het boekje open sloeg op de Pixie Top. Bij de inleiding stond "bij het maken ervan word je ook helemaal happy". Dat was exact wat ik nodig had! Het kon gewoon niet fout gaan!  

Na wat meten en gokken, maakte ik een 110 voor onze bijna zesjarige smalle dochter. De maat is ok, al zou ik bij een volgende versie misschien de onderkant ietsje verlengen. Bij het rugpand sukkelde ik een beetje om het helemaal juist te krijgen. Bijna had ik de moed opgegeven, want het maken van dat rugpand is de eerste stap in de werkbeschrijving. De rest van de top ging gelukkig wél heel vlotjes. Dat "happy worden tijdens het maken" was dus niet helemaal gelogen :-). En ook Dochterlief werd er vrolijk van! Ze wil alleen nog maar haar bloemenbloesje in 'moeke-stof' aan doen :-).
 
Als ze de top draagt, lijkt die gemakkelijk wat van haar schoudertje te schuiven. Misschien had ik de knoopjes op de rug wat dichter bij elkaar moeten zetten om dat te voorkomen. Of misschien had ik de tip van Stannel moeten opvolgen en de halsboord een beetje moeten innemen (haar versie vind ik trouwens heel mooi!). Anderzijds vind ik het ook wel schattig, zo met een half bloot schoudertje :-)
En mijn grootmoeder? Die blinkt alleen maar van trots omdat haar achterkleindochter rondloopt in een stofje dat ooit in haar kast lag :-)

zondag 15 mei 2016

Varkentje voor verliefden

Afgelopen weekend mochten we naar een trouwfeest. De trouwers kregen graag geld als kado. Maar een envelopje met enkel een kaart vond ik voor deze lieve trouwers veel te onpersoonlijk. Het mocht dus ietsje origineler zijn. Op hun uitnodiging gaven ze de volgende kadotip: 
"Ons spaarvarkentje is maar een uitgemergeld dier. Door hem weer gezond te maken, doet u ons een groot plezier."
Ik ging dus op zoek naar 'iets' met varkentjes. Gelukkig kon ik weer rekenen op Pinterest als reddende engel :-). Deze Felt Piggy Bank vond ik een tijdje geleden al. Ideaal voor gebruik nu, dus!

Een eerste poging deed ik met dikke vilt. Alles liep vlotjes door mijn naaimachientje, maar toch was ik niet helemaal tevreden van het resultaat. Ik ging dus opnieuw aan de slag met dunnere vilt en contrasterend naaigaren (de uitnodiging was trouwens ook helemaal in rood en wit, vandaar). Met dit heerlijke biggetje als gevolg ...
Het gleufje voor het geld naaide ik rondom rond met de hand. Het werd een beetje hobbelig, maar dat kan het wel hebben, vind ik. De omtrek deed ik wél met de naaimachine (al was het maar omdat dat veel sneller gaat...).
Bij een kado voor een geliefd/verliefd koppel, denk je natuurlijk spontaan aan hartjes. Gewoonlijk gebruik ik dan deze pin om geldbriefjes op een toffe manier kado te geven. Ook deze keer ging ik dus weer aan de origami :-)
Ik vouwde één hartje en zette het vast op het biggetje met kleine kopspeldjes. De rest van het geldkado propte ik door het gleufje en ik stak er nog wat watten bij om een mooier gevuld buikje te krijgen. Zoals dat ook hoort bij een varkentje, nietwaar?

Nog even wat folie en enkele strikjes rond, en klaar! Hopelijk zijn ze er blij mee :-)

dinsdag 10 mei 2016

Hoe krijg je een dinosaurus uit je toilet?

"Mams, ik durf niet naar het toilet."
"Waarom niet, jongen?"
"Omdat er een dino opzit!"
"Oei!
(Inwendige schaterlach, maar mijn gezicht doet nog een geslaagde poging om in de plooi te blijven)
Da's inderdaad heel spannend ..."
"Jaha, want het is een triceratops (hoe een vierjarige zulke woorden zonder probleem kan onthouden en uitspreken, het blijft me een raadsel!) en hij wil niet weg, dus ik kan écht niet naar het toilet. Hij is zo groot als van de kelder tot bij de bovenste bovenburen."
"Aha, maar da's vier verdiepingen, da's toch veel te groot om in ons klein toiletje te passen? Ben je zeker dat 'ie op het toilet zit? Zullen we samen eens gaan kijken?"
"Nee hoor, mams, je hebt gelijk, ons toilet is te klein voor een triceratops. Ik ga wel alleen ... "

Dino gemaakt door Zoonlief, samen met zijn heerlijk fantasievolle kleuterjuf.

woensdag 4 mei 2016

5 magische manieren om kleuters voor te bereiden op de komst van een baby

Acht maanden geleden is het weeral, dat ons Babyliefje ter wereld kwam. Intussen spreken we al over zeveneenhalve kilogram, een kleine 70 centimeter en twee mini-voortandjes! Binnenkort past haar koosnaampje al niet meer, en moeten we over naar Peuterlief ofzo :-).

Vaak denk ik terug aan dezelfde periode vorig jaar, toen ik met een dikker wordende buik achter onze twee oudste kids aan waggelde. Zij konden het zich maar moeilijk voorstellen dat daar een echt mensenkind groeide, in die buik. Laat staan dat het er op een gegeven moment ook nog eens zou uitkomen.
De dingen, die we spontaan of meer doordacht, met onze kleuters deden om hen voor te bereiden op de komst van hun broertje of zusje, zet ik vandaag graag op een rijtje.

Een van de eerste dingen die ik deed, was op zoek gaan naar een mooi vormgegeven zwangerschapsdagboek. Voor de twee andere zwangerschappen gebruikte ik indertijd een gewoon schriftje als dagboek. Maar deze keer schatte ik spontaan (en terecht! Met dank aan die twee bengeltjes) in dat ik veel minder tijd zou hebben om te schrijven. Daarom wilde ik iets kant-en-klaar en invul-achtig. Op bol.com vond ik de 'Zwangerschaps-aftelkalender voor broertjes en zusjes' van Hester Zitvast. Een kalender met een wekelijkse opdracht voor broertjes en/of zusjes in spe en uitleg op kinderniveau over hoe zo'n zwangerschap nu eigenlijk werkt. Super om samen de zwangerschap te beleven en tegelijk je eigen herinneringen te kunnen noteren! De tekenopdrachtjes waren bij onze kids favoriet. Hoewel ze ook heel graag mee fantaseerden over hoe het zou zijn met de baby in huis. En het maandelijkse stickertje plakken, om aan te geven dat er weer een maand voorbij was, zorgde zelfs wel eens voor een klein ruzietje :-) Een echte aanrader, dus!

Vervolgens werden Dochter- en Zoonlief betrokken bij het bedenken en ontwerpen van manieren om de blijde boodschap te verkondigen bij hun grootouders, en later ook bij de rest van de familie, vrienden en collega's. Dochterlief kreeg de eer om hier en daar de aankondiging te doen. Er was ook kortstondig het plan om de kids te laten tekenen voor ons geboortekaartje. Maar gezien ze het tekentalent van hun moeder meekregen (zie hierboven), lieten we toch maar een professionelere ontwerper de kaart maken ;-)

Behalve de zwangerschapsaftelkalender, gebruikten we ook heel wat andere boekjes. Regelmatig werd de afdeling 'gezinsuitbreiding' in de bibliotheek volledig leeg gehaald :-). Het lievelingsboek werd 'Aap wordt grote broer'. Zoonlief zat toen in de aapjesklas, dus het verhaal was helemaal op zijn lijfje geschreven :-). Ergens in het boek wordt Aap een beetje zenuwachtig van al het gehuil van Baby-aap. Hij vraagt daarom aan zijn mama "Wanneer gaat die baby terug in jouw buik?". Dat zinnetje zorgt zelfs nu nog steeds voor hilariteit alom!

En om het allemaal nog wat concreter en levendiger te maken, keken we heel regelmatig samen in de geboorte-albums van Dochter- en Zoonlief. We haalden herinneringen op, vertelden verhalen over hoe zij zich hadden gedragen als pasgeboren babietje. Voor onszelf lekker nostalgisch en voor de kids geweldig fascinerend om zichzelf in mini-versie te kunnen bewonderen.

Naar het einde van de zwangerschap, brak natuurlijk het moment aan om ook letterlijk plaats te beginnen maken voor de baby en alle nodige spulletjes te verzamelen. Vooral Dochterlief kon zich uren zoethouden met het sorteren en 'opplooien' van babykleertjes. Achteraf had ik er zelf wel dubbel werk mee zo, maar het was zo vertederend om haar bezig te zien, dat mijn moederhart dat er graag bij nam :-)

Zwanger zijn, het blijft iets wonderbaarlijks! En het hele proces samen met je andere kinderen beleven, maakt het helemaal magisch! Zoals altijd, ben ik natuurlijk weer nieuwsgierig naar jullie ervaringen. Vragen, aanvullingen, opmerkingen: alle reacties zijn welkom!