maandag 29 februari 2016

Muffintop Maandag #2

Vandaag is het de laatste maandag van de maand. Dus zoals beloofd, vertel ik vandaag verder over de belevenissen van mijn Muffintops.

Het plan was minder suiker te verorberen. Dankzij de granola 's morgens lukt dat al best goed. Elke keer dat ik een nieuwe voorraad maak, lijkt ie ook lekkerder te worden. Dus dat gezond ontbijten zit momenteel helemaal goed!
I've been dieting ALL morning. AM I SKINNY YET???:
Om mezelf nog wat verder te motiveren in het gezonder eten, haalde ik 'De Suikerdetox' uit de bibliotheek. Het boek werd geschreven door een Amerikaanse voedingsdeskundige en een dermatoloog. De dames beloven veel in hun inleiding: hun driedaagse detox met daaropvolgend suikerarm dieet zal leiden tot een gezond leven met meer energie en een stralend, jong uiterlijk. Een beetje Amerikaansig en opgeblazen, ik lees dat wel graag :-). Maar goed, back to business :-) Doorheen het boek worden de risico's en gevaren van (teveel) suiker inzichtelijk gemaakt. Er wordt uitgelegd waarom welke voedingsmiddelen wel of niet te adviseren zijn. De detox zelf, waarbij helemaal géén suiker mag genuttigd worden (bijvoorbeeld qua fruit enkel citroenen) en waarbij je gedurende drie opeenvolgende dagen een pan eieren als ontbijt krijgt voorgeschoteld, lijkt me wel niet helemaal het toppunt van gezondheid :-) Dit boek heeft me wél bewust gemaakt. Daardoor ben ik absoluut niet gestopt met snoepen :-) Maar ik maak iets meer doordacht de keuze wanneer, wat, hoeveel en waarom ik een tussendoortje neem. Hopelijk levert het ook iets op aan de Muffintop :-)
Van de buurvrouw leende ik daarnaast het kookboek 'Gezond Gezin' van de WeightWatchers. Daarin ontdekte ik nog een aantal leuke weetjes. Maar door erin te bladeren, kwam ik vooral tot het besef dat we hier eigenlijk niet zo super ongezond eten. Jeej!!! Intussen probeerde ik al enkele lekkere en gemakkelijke receptjes, die verrassend genoeg ook best gesmaakt werden door onze kieskeurige kids. Moest er iemand interesse hebben, dan wil ik er wel eens receptenfiches van maken. Laat het hieronder gerust weten :-)
Tenslotte ben ik ook nog maar eens begonnen met Start to run. Nog maar eens. Het is intussen de vierde keer. Nog nooit slaagde ik erin de hele reeks te doorspartelen. Nog nooit liep ik langer dan vijf minuten na elkaar. Momenteel vind ik ook maar 1 keer per week de tijd om te runnen. Dus sowieso zal het al een hele tijd duren vooraleer ik tot het einde geraak. Als ik er al geraak. Maar hey, de start is gemaakt. Wie weet, hou ik deze keer wél vol! Hahaha ... Als er iemand geweldig motiverende trucjes heeft om het lopen vol te houden: please, let me know! Want stiekem ben ik echt gewéldig jaloers op al die lopers in het park, die zo fris voorbij komen huppelen alsof het allemaal geen moeite kost...

Wordt vervolgd!

zaterdag 20 februari 2016

Mijn redenen waarom een derde spruit een echte aanrader is

Zoals u weet, ben ik sinds ongeveer een half jaar een blije mama van drie kids. Regelmatig krijg ik van mensen in mijn omgeving de vraag hoe dat is. Soms gaat de vraag gepaard met een bezorgde blik (als in "Is dat wel leefbaar, zo met drie koters in huis?"). Soms met een twijfelende blik (als in "Zou het toch iets voor ons zijn?"). Soms met enige opluchting in de ogen (als in "Zo blij dat wij die keuze niet hebben gemaakt!").
Een tijdje geleden ontdekte ik de blog Hoge Hakken en Snottebellen. Mooie, grappige verhalen van een gepassioneerde en actieve mama. Haar lijstje met redenen waarom ze niet voor een derde kindje koos, zette mij aan het denken. Waarom maakten de Echtgenoot en ik wél die keuze? En hoe draait het uiteindelijk allemaal uit? Dus voor mezelf, maar ook voor de twijfelaars onder u ("Gaan we nog voor een derde of niet?") en ook voor diegenen die gewoon nieuwsgierig zijn :-) ...

Mijn redenen waarom een derde spruit een echte aanrader is!

Misschien wel het belangrijkste dat zowel de Echtgenoot als ik voelen, is dat ons gezin nu echt compleet is. We kozen indertijd heel bewust voor kinderen. We waren dolgelukkig met de komst van Dochterlief, snel gevolgd door Zoonlief. Hoewel het best heftige tijden waren door het vele slaapgebrek, was het ook enorm genieten. Vanaf dat Zoonlief een jaar of twee was en eindelijk beter begon te slapen, durfden we al eens fantaseren over een derde. Vaak werd het plan snel weer opgeborgen omwille van vooral praktische bedenkingen. Maar het idee bleef knagen; ik slaagde er bijvoorbeeld maar niet in om babykleertjes en andere benodigdheden definitief weg te doen. Op een bepaald moment voelde ik zelfs heel lichamelijk aan dat het 'now or never' werd om nog aan een derde kindje te beginnen. En dus besloten we de Moeder Natuur vrij spel te geven. Nu Babylief erbij is gekomen, voel ik ook weer heel lichamelijk aan dat het nu genoeg is. En slaag ik er zonder al te grote problemen in om de (meeste) te klein geworden babykleertjes weg te geven. Dat we nu compleet zijn, dus!

Om even terug te komen op die praktische bedenkingen: Een kind kost geld, ja. Maar heel veel spullen kunnen van kind 1 en kind 2 gerecupereerd worden. We hadden natuurlijk al wel zowel jongens- als meisjesgerief in huis, dus we hadden de keuze. Weliswaar kledij uit de verkeerde seizoenen. Maar goed, een mens moet zichzelf rijk rekenen, zei de moemoe altijd :-). 
En verder... Ja, we zullen nu écht moeten verhuizen! Een kinderkamer van acht vierkante meter is echt te krap voor drie. Een andere auto hebben we voorlopig (nog) niet. Ze geraken alledrie redelijk vlot op de achterbank, elk in hun eigen autostoel. Of we ook met vijf een kampeer- of andere gezinsvakantie met deze auto zullen overleven, valt echter nog af te wachten :-). Allemaal praktische dingen, die hoogstwaarschijnlijk wel te overkomen zijn ...

Omdat ik vooraf heel zeker wist dat drie kinderen het maximum zou zijn voor onze ouderlijke capaciteit, besefte ik ook maar al te goed dat mijn derde zwangerschap de laatste was. Ik probeerde dus heel bewust zo veel mogelijk met volle teugen van elk moment, van elke buikbeweging, ja, zelfs van elk kwaaltje te genieten. En dat lukte wonderlijk wel!
Ook het samen met Dochterlief en Zoonlief zwanger zijn, was heerlijk. Met twee kleuters naar de geboorte van een zusje of broertje toeleven, is toch iets helemaal anders dan enkel samen met je partner of samen met een kleine peuter (Dochterlief was indertijd net 9 maanden toen we de komst van Zoonlief ontdekten) naar een geboorte uitkijken. Hoe we dat aanpakten en welke leuke dingen we samen deden tijdens mijn laatste zwangerschap, vertel ik allicht nog eens een volgende keer.

Het leeftijdsverschil tussen Zoonlief en Babylief is net geen vier jaar. Ideaal? Meer tijd had er niet tussen hoeven te zijn, denk ik. Nu maak ik me soms al een beetje zorgen over of Babylief wel genoeg aansluiting zal vinden bij de twee anderen. Maar minder tijd had er voor onszelf niet mogen tussen zitten. Dan waren we volledig gedecompenseerd door slaapgebrek, vrees ik :-).

Of het niet wat deprimerend is om na al die tijd terug in de pampers, groentepapjes en extra dutjes te zitten, is een vraag die we ook wel eens krijgen. Nee! Er zijn twee mini-babysitjes die we vaak letterlijk moeten tegenhouden om niet te veel zorgjes over te nemen. Er wordt dus heel veel gedeeld. Grote zus en grote broer zijn de koning te rijk wanneer ze mogen helpen bij de verzorging van hun zusje :-) En wat die dutjes betreft, Babylief is niet van de moeilijkste en slaapt vrijwel overal, dus eigenlijk doen we vaak gewoon wat we voordien ook al deden.

Wat hoogstwaarschijnlijk ook te maken heeft met het karaktertje van onze jongste, is dat er met haar komst nog wat extra vrolijkheid in huis is gekomen. We lachen wat af, met haar! Een toevalstreffer, want een karakter heb je niet te kiezen natuurlijk, maar eentje waar we ook echt volop van genieten! Met die drie eigen karaktertjes lijkt het ons nu trouwens ook gemakkelijker om elk karakter in zijn eigenheid te appreciëren, met alle kwaliteiten, talenten en eigenaardigheidjes die daarbij horen.
Driewerf hoera dus, voor een gezin met drie kinderen. Driemaal is scheepsrecht. Derde keer, goeie keer :-) Voor ons dan toch! Het antwoord op de eerste vraag hierboven is dus "Jazeker, dat is leefbaar! Het is zelfs helemaal heerlijk!!!".

Het maakt me wel nieuwsgierig naar andere ervaringen. Hoe zit dat bij jullie? Geen, één, twee of meer kids? Waarom wel of waarom niet? Twijfels? Keuzestress? En hoe houden jullie het leefbaar? :-)

zaterdag 13 februari 2016

My sweet Valentine

Valentijn is eigenlijk niet echt helemaal ons ding. Maar de Echtgenoot en ik zijn nogal gevoelig voor 'commerce', dus doen we meestal toch wel iets voor elkaar... Een bloemetje, een dikke knuffel, een kaartje, ...
Dit jaar mocht het eens een beetje decadent zijn...
Njammie!!!

En nu we toch in romantische sferen verkeren en ik wel een schoon gedicht apprecieer zo nu en dan, geef ik hier een van mijn favorieten van Bart Moeyaert. Dit gedicht was ooit een deel van onze huwelijksviering. Op een dag als vandaag roept het dus ook de bijhorende mooie herinneringen op *zwijmel* *hihi*

Er zijn plekken
waar ik zonder glimlach
niet meer langs kan.
Ooit is daar een grap
verteld, een kus geroofd,
iets voor het eerst gedacht.
Ter hoogte van mijn oor,
bijvoorbeeld,
heb jij me op een nacht
beloofd dat eeuwigheid
een leugen is, maar dat het
daarom tussen ons niet
minder lang gaat duren.
Meer woorden waren er
niet nodig - een mond
spreekt van zichzelf al mooi
en huid heeft een geheugen.
Jij blijft mijn hals, mijn navel,
mijn holte van mijn knie
voor altijd bij.
Zonder glimlach kan ik
aan geen plek voorbij.

"Eeuwigheid" van Bart Moeyaert 

Happy Valentine, everybody!!!

woensdag 10 februari 2016

Heen en weer in stijl #2: De Yerasi-handtas

Een hele tijd geleden had ik een supergezellige lunch- en speeldate met Yerasi. Ze had een pracht van een handtas bij. Naast de outfits van haar kindjes, bleek ook de tas zelfgemaakt. Wauw!
Maanden later wilde ik graag een nieuwe handtas voor mezelf. U voelt het al komen ... Die prachttas van Yerasi kwam weer in mijn gedachten. Ik vroeg haar dus naar het patroon. Bleek het patroon ook zelf uitgedacht te zijn. Yerasi had het alleen nog niet op papier en/of in een handleiding uitgewerkt. Maar mijn vraag zette haar aan het werk (hihi), ook omdat ik blijkbaar niet de enige was met de vraag naar dit patroon. Terwijl ze me met veel geduld (want dat was nodig, haha) uitlegde hoe de tas gemaakt was, ontstond het idee dat Yerasi een tutorial zou schrijven en dat ik tijdens het maken van de tas foto's zou maken voor bij die tutorial. Onze eerste samenwerking was beklonken! Joepie!

In mijn hoofd zat een heel mooie lederen handtas. Maar omdat ik nog nooit met (nep)leder heb gewerkt, twijfelde ik toch een beetje over de stofkeuze. Bij Handmade-Mieke vond ik een aantal tips over het naaien van leder, waardoor ik de stap toch durfde zetten. En gelukkig maar, want stiekem ben ik heel blij met het resultaat :-)
Naast de andere benodigdheden (die ik bij Veritas vond), schafte ik me een setje naalden voor leder aan en ik vond vrij snel kleine wasknijpertjes in de pas opgeruimde kast. Het nepleder komt van Moens, de voeringstof van Ikea en onlinestoffen.

Wil je ook zo'n mooie en handige tas? Kijk dan vlug op de blog van Yerasi voor het gratis patroon met handleiding!

Tijdens het naaien, ontdekte ik nog een aantal tips, die ik voor een volgende keer zeker wil onthouden. Misschien hebt u er ook iets aan ...

De handleiding begint met een ritstasje in de voering van de tas. Aanvankelijk geraakte ik er een beetje door ontmoedigd, want was er een tweetal uren mee bezig. Gelukkig gaat de rest van de tas sneller vooruit :-). Hier alvast wat kiekjes van de afgewerkte binnenkant, met dus het ritstasje :-).
Voor het lusje om sleutels aan te bevestigen, gebruikte ik een 'truc van luie Sjarel'. Mijn hamstergedrag kwam weer eens van pas en ik knipte het benodigde stuk van een sleutelkoord.

Om de zijnaden van de voering vast te stikken, klikte ik voor de zekerheid de magneetknop dicht. Zo kan je redelijk gerust zijn dat de sluiting netjes op de juiste plaats komt.

Voor het doorstikken van de naden bovenaan, stak ik een stukje papier tussen de magneetknop en mijn naaimachine. Anders bleef de magneet plakken en dat stikt nogal moeilijk :-) Omdat het uiteindelijke pakketje wel heel wat lagen leder omvat, hielp ik hier en daar mijn machine een handje. De dikste stukken stikte ik dus manueel.

Zoals op de foto's in de tutorial is te zien, gebruikte ik geen versteviging wegens niet van toepassing op nepleder, dat al redelijk stevig is 'van zijn eigen'.

En verder is het gewoon een heerlijk patroon met een super praktische handtas als resultaat.
Hier nog een paar foto's om te stoefen :-)

 

En zodus kan ik nu zelf ook heen en weer in stijl
Me happy!!!
Happy met de toffe handtas.
Happy over de fijne samenwerking. Merci, Yerasi, merci!
Happy met het maken van de foto's. Nog nooit gedaan voor een echte tutorial, maar superleuk. Nu dus op zoek naar nieuwe projectjes. Ideetjes zijn altijd welkom ;-)

Daarnaast ben ik ook enorm benieuwd naar jullie Yerasi-tas-creaties! Stuur ze gerust via mail naar Yerasi of naar tantefeeblogt@gmail.com. Dan maken we binnenkort een overzicht van alle prachtige tassen :-)

woensdag 3 februari 2016

We have a winner ...

Zoals beloofd, maak ik vandaag de winnaar bekend van de tutdoekjes-giveaway van vorige week.
Eerst werden de deelnemende namen netjes genoteerd op papiertjes.
Vervolgens werd een onschuldige kinderhand gezocht. En gevonden. Gelukkig had ik keuze uit zes stuks. Zie nu toch, hoe onschuldig (en een beetje vuil) deze kinderhandjes eruit zien!

Onder het toeziend oog van Tante Fee zelve, werd door één van die onschuldige kinderhandjes een winnaar geloot.
En de winnaar werd ... een duo! 
Proficiat, Yerasi en Barbara! Bedankt voor de superfijne reacties, en voor de moeite om een favoriete post te kiezen. Merci! Stuur jullie gegevens naar tantefeeblogt@gmail.com en je lievelings-tutdoekje komt met de postbode naar je toe!

maandag 1 februari 2016

Contentement #2

Vorige week vierde Kelly van Tales from the Crib de verjaardag van haar Doodgewone Dingen. Ik kende het concept nog niet. Maar ik schreef een tijdje geleden al wel over enkele zaken waar ik zelf contentig van word. Zo op verkenning in blogland, merk ik dat er heel wat mensen ook hun kleine gelukjes delen. Op TFTC staat zelfs een hele lijst van bloggers, die zo'n lijstjes maken. Dus, joepie, ik heb nog wat te lezen :-) Want die gelukjes lezen, daar word ik zelf helemaal opnieuw content van :-)

In de hoop dat u ook blij wordt van mijn gelukjes, deel ik vandaag een aanvulling op mijn lijstje contentement van toen:

Gewoon goed gezelschap.

De radio opzetten en merken dat juist op dat moment je favoriete liedje wordt gedraaid.

's Morgens onuitgeslapen en (lichtjes) slecht gezind buiten komen en de vogeltjes horen fluiten.

Een verwaarloosde kast - zoals de meeste kasten hier, zou er een kastenbescherming moeten worden opgericht? Een verwaarloosde kast, dus, eens goed onder handen nemen met water en vod en achteraf telkens bij het openen van de kast genieten van de (kortstondige :-)) orde en properheid op de planken.

Babylief, die als een regelrecht viswijf ligt te kirren, gillen en brabbelen op haar speelmat.

Foto's kijken en herinneringen ophalen. En daarbij beseffen dat we het goed hebben...

Dat gevoel wanneer je eindelijk kan niezen nadat er al een hele tijd een nies zat te kriebelen.

Huppelen. Ik geef toe, kinders zijn daar een geweldig alibi voor. Want in m'n eentje, op straat, zonder huppelende kinders naast mij ... Ik weet niet of ik het echt zou durven :-)

Wanneer de verkeerslichten op groen springen, juist als ik er aan kom (nog heerlijker als het regent en ik ben met de fiets of te voet!). Alsof it was meant to be :-)

Door de Dikke Van Dale bladeren. Alleen al voor het kwetsbare gevoel van die flinterdunne blaadjes tussen mijn vingers. En dan ook nog eens een nieuw woord ontdekken (is gelijk aan topdag :-)).

Zwaaien naar het oude mevrouwtje... Ik verklaar mij nader. Recht tegenover onze schoolpoort woont een oud mevrouwtje. We weten intussen dat ze 84 is! Elke ochtend en elke namiddag, bij het starten en sluiten van de school, komt ze langs haar gordijntjes piepen om naar al dat jong geweld te kijken. Als we zwaaien naar haar, fleurt ze spontaan helemaal op! Zo heerlijk om haar daar dan te zien staan blinken :-). Ook al kennen we haar niet, ze hoort gewoon bij onze (school)dag!

Voilà, een klein beetje contentement om een donkere maandagochtend in februari wat op te fleuren. Hopelijk deed het u deugd ;-)