dinsdag 17 november 2015

Contentement

Soms overvalt het me...
Plots...
Zomaar ineens...
Zonder duidelijke aanleiding...

De stilte en rust in huis, juist voor het ontwaken van ons gezin.
's Nachts, na een toiletbezoek, de maan zien schijnen door een spleetje tussen de gordijnen.
Een warm babylijfje, dat tegen mijn schouder geplakt ligt te soezen.
Koude kindervoetjes, die 's morgens iets (Eerlijk? Veeeeel!) te vroeg bij ons in ons warme bed kruipen.
De regen, die pas keihard uit de lucht begint te vallen op het moment dat we juist een voet binnen zetten.
Op zondagochtend pistoleekes gaan kopen bij de bakker en al aan de papieren zak voelen dat ze versgebakken uit de oven komen.
Luisteren naar de dolenthousiaste, maar lieve manier waarop Dochterlief de wereld toont, uitlegt, vertelt aan haar babyzusje.
Onverwachts een vriend(in) tegenkomen en allebei tijd hebben om een koffietje te gaan drinken.
De momenten waarop ik echt niet kan achterhalen of Zoonlief een waar verhaal vertelt of toch weer iets uit zijn duimpje staat te zuigen.
Bij het avondeten horen hoe iedereen zijn of haar dag is geweest.

't Is hier bijlange niet alle dagen rozengeur en manenschijn. We hebben onze crisissen, individueel en gemeenschappelijk. Er zijn slechte dagen. Er wordt wel eens geroepen tegen elkaar. We maken knallende ruzie. Er is soms pijn en verdriet.

Maar potverdekke! Wat hebben we het goed!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten