Tante Fee's Naai-verjaardag: Start to sew

Drie jaar geleden begon ik plotsklaps te naaien. In 2013 dus, geraakte ik volledig betoverd door de naaimachine :-). Eindelijk vond ik een hobby, waarmee ik me bezig wilde blijven houden. Een hobby, die geen bevlieging bleek te zijn, maar een ontspannend tijdverdrijf waarbij ik alles om me heen kan vergeten. April 2016 wil ik gebruiken om terug te blikken en samen te vatten wat ik allemaal leerde en creëerde. Vandaag vertel ik graag hoe het allemaal begon ...

Voor mijn verjaardag ging ik lunchen met een vriendin, die naast mama van vier jongens ook een bevlogen lerares lager onderwijs is. Terloops vertelde ze dat ze voor één van de jongens een verkleedkostuum had gemaakt voor op school. Gewoon. Zelfgemaakt. Met wat stof en een naaimachine. Wauw!

Nu had ik al langer bewondering voor mensen die kunnen naaien. Eigen kledij, verkleedkleren of andere draagbare dingen voor de kinderen, tassen allerhande, ... Stiekem droomde ik er ook van, maar had er nooit concreet over nagedacht om er ook effectief zelf mee te beginnen. Ik ben namelijk in de verste verte niet creatief aangelegd. Helaas. Ergens is dat wel eigenaardig, als je weet dat er een heel aantal beeldende kunstenaars en zang- en muziektalenten in mijn familie zitten. Daarnaast is mijn grootmoeder jarenlang lerares snit en naad geweest en maakte en herstelde ze, sinds mijn geheugen het zich herinnert en daarvoor ook al, kleren voor Jan en alleman (zelfs trouwjurken, echt waar!). 

Maar behalve de verplichte kruisjessteekborduursels in de lagere school en later wat gepruts (en vooral veel gevloek) met breinaalden, had ik dus nooit veel ondernomen op handwerk- of naaivlak. Tot op die dag in maart, tijdens die gezellige lunch. Het was 2013. De zon scheen en plots zag ik het licht (hihi ;-)). Ik zou mij ook eens achter een naaimachine zetten en kijken wat dat gaf... Hoe moest ik dat aanpakken?

Bij mijn moeder moest ik niet om hulp vragen. Als ik de combinatie mama-naaimachine denk, hoor ik vooral veel gevloek en getier (ik heb het blijkbaar van geen vreemden, dat vloeken gedurende het handwerken :-)). 

Mijn schoonmoeder dan. Ik leerde haar lang geleden kennen als iemand die in een handomdraai broeken verkort, bloesjes tailleert en rokjes versmalt. Daar moest ik zijn! Op een avond legde ze me kort maar duidelijk uit hoe haar naaimachine werkte en ik kreeg de eer het ding twee weken mee naar huis te nemen. De volgende dag spurtte ik naar de stoffenwinkel en nam twee meter van de goedkoopste bloemetjesstof mee naar huis om te oefenen. Omdat ik het zonde vond om in de toch wel mooie stofjes te knippen, gebruikte ik een door en door versleten laken en enkele oude t-shirts voor mijn eerste probeersels.

Na wat heen en weer stikken om de eerste kneepjes onder de knie te krijgen, begon ik op 10 april 2013 aan een écht projectje. Als ik me niet vergis, met deze handleiding. Met onderstaande kinderschortje als resultaat. (Opgelet: op dat moment was er nog geen sprake van een blog. Foto's maakte ik vooral om snelsnel ter goedkeuring door te sturen naar mijn schoonmoeder, hihi.)

Dochterlief was dolenthousiast over haar nieuwe keukenschort! De volgende ochtend vertelde ze bij binnenkomst in de crèche vol trots dat ze nu ook een echte schort had om cake en pannenkoeken te bakken. En op slag was ik zo'n mama die zelf dingen naait voor haar kinderen :-) Hoera! Dat smaakte naar meer :-)

In mijn notaboekje noteerde ik voor mijn eerste project nog enkele tips ter verbetering (hihi, bijna een blog avant la lettre!): "vooraleer de schort te keren, de naden deftig open strijken" en "uitzoeken hoe je best bochten kan stikken" :-).

Laat ik met beeld én woord nog een kleine bloemlezing geven van de verder volgende probeersels en bijhorende bedenkingen van toen ...

Ik citeer uit mijn naai-dagboekje: "Pyamabroek voor Zoonlief is klaar. Voor een eerste probeersel kan het er best mee door. Ik gebruikte een fluogroene t-shirt van de Echtgenoot zijn werk. Met als gevolg dat Zoonlief nu met het logo van ZNA op zijn poepeke rond waggelt, met de ondersteunende tekst 'wij zorgen voor u'." 

Van stretch-steken had ik nog nooit gehoord, laat staan van een tweelingnaald. Gelukkig ontdekte ik niet veel later de goddelijke tips van Mamasha over het werken met tricot.

Waarschijnlijk was ik wat overmoedig gestart met plannen maken, want 13 april schreef ik nog vol enthousiasme over een patroontje van Madame Zsazsa, dat ik wilde gebruiken om een slaapkleedje (huh?) te fabriceren voor Dochterlief. 's Anderendaags noteerde ik "Met pijn in het hart zal ik toch moeten toegeven dat een jurkje (zelfs met de uitgebreide uitleg van Madame Zsazsa) me nog niet zal lukken. Al dat gedoe met armsgaten en beleggen enzo ... Pfff!" :-)

Tegen eind april, na drie weken klungelen met té moeilijke projecten, besloot ik iets simpeler te proberen. Voor mijn petekind (degene die mij Tante Fee begon te noemen, maar daarover een andere keer meer) maakte ik een kado-tasje, als verpakking voor een gepersonaliseerde brooddoos. Omdat ik even genoeg had van de pogingen om het Chinees van werkbeschrijvingen of patronen te begrijpen, besloot ik zelf iets te bedenken. Met het meest geslaagde resultaat tot dan toe :-)

Tja, en toen was ik vertrokken :-) De naaiboeken en -tijdschriften, stoffen, ritsen en knopen stroomden stilaan binnen. Er kwam een eigen (bescheiden) naaimachine in huis (waarover de volgende keer meer). De kids vroegen regelmatig wanneer ik iets voor hen zou maken. Ik leerde hoe je best bochten kan stikken :-). Er werd volop gepind en gefantaseerd.
En over alle gevolgen vandien zal ik u verder vertellen in de volgende verjaardags-posts later deze maand.