Mijn redenen waarom een derde spruit een echte aanrader is

Zoals u weet, ben ik sinds ongeveer een half jaar een blije mama van drie kids. Regelmatig krijg ik van mensen in mijn omgeving de vraag hoe dat is. Soms gaat de vraag gepaard met een bezorgde blik (als in "Is dat wel leefbaar, zo met drie koters in huis?"). Soms met een twijfelende blik (als in "Zou het toch iets voor ons zijn?"). Soms met enige opluchting in de ogen (als in "Zo blij dat wij die keuze niet hebben gemaakt!").

Een tijdje geleden ontdekte ik de blog Hoge Hakken en Snottebellen. Mooie, grappige verhalen van een gepassioneerde en actieve mama. Haar lijstje met redenen waarom ze niet voor een derde kindje koos, zette mij aan het denken. Waarom maakten de Echtgenoot en ik wél die keuze? En hoe draait het uiteindelijk allemaal uit? Dus voor mezelf, maar ook voor de twijfelaars onder u ("Gaan we nog voor een derde of niet?") en ook voor diegenen die gewoon nieuwsgierig zijn :-) ...

Mijn redenen waarom een derde spruit een echte aanrader is!

Misschien wel het belangrijkste dat zowel de Echtgenoot als ik voelen, is dat ons gezin nu echt compleet is. We kozen indertijd heel bewust voor kinderen. We waren dolgelukkig met de komst van Dochterlief, snel gevolgd door Zoonlief. Hoewel het best heftige tijden waren door het vele slaapgebrek, was het ook enorm genieten. Vanaf dat Zoonlief een jaar of twee was en eindelijk beter begon te slapen, durfden we al eens fantaseren over een derde. Vaak werd het plan snel weer opgeborgen omwille van vooral praktische bedenkingen. Maar het idee bleef knagen; ik slaagde er bijvoorbeeld maar niet in om babykleertjes en andere benodigdheden definitief weg te doen. Op een bepaald moment voelde ik zelfs heel lichamelijk aan dat het 'now or never' werd om nog aan een derde kindje te beginnen. En dus besloten we de Moeder Natuur vrij spel te geven. Nu Babylief erbij is gekomen, voel ik ook weer heel lichamelijk aan dat het nu genoeg is. En slaag ik er zonder al te grote problemen in om de (meeste) te klein geworden babykleertjes weg te geven. Dat we nu compleet zijn, dus!

Om even terug te komen op die praktische bedenkingen: Een kind kost geld, ja. Maar heel veel spullen kunnen van kind 1 en kind 2 gerecupereerd worden. We hadden natuurlijk al wel zowel jongens- als meisjesgerief in huis, dus we hadden de keuze. Weliswaar kledij uit de verkeerde seizoenen. Maar goed, een mens moet zichzelf rijk rekenen, zei de moemoe altijd :-). 

En verder... Ja, we zullen nu écht moeten verhuizen! Een kinderkamer van acht vierkante meter is echt te krap voor drie. Een andere auto hebben we voorlopig (nog) niet. Ze geraken alledrie redelijk vlot op de achterbank, elk in hun eigen autostoel. Of we ook met vijf een kampeer- of andere gezinsvakantie met deze auto zullen overleven, valt echter nog af te wachten :-). Allemaal praktische dingen, die hoogstwaarschijnlijk wel te overkomen zijn ...

Omdat ik vooraf heel zeker wist dat drie kinderen het maximum zou zijn voor onze ouderlijke capaciteit, besefte ik ook maar al te goed dat mijn derde zwangerschap de laatste was. Ik probeerde dus heel bewust zo veel mogelijk met volle teugen van elk moment, van elke buikbeweging, ja, zelfs van elk kwaaltje te genieten. En dat lukte wonderlijk wel!

Ook het samen met Dochterlief en Zoonlief zwanger zijn, was heerlijk. Met twee kleuters naar de geboorte van een zusje of broertje toeleven, is toch iets helemaal anders dan enkel samen met je partner of samen met een kleine peuter (Dochterlief was indertijd net 9 maanden toen we de komst van Zoonlief ontdekten) naar een geboorte uitkijken. Hoe we dat aanpakten en welke leuke dingen we samen deden tijdens mijn laatste zwangerschap, vertel ik allicht nog eens een volgende keer.

Het leeftijdsverschil tussen Zoonlief en Babylief is net geen vier jaar. Ideaal? Meer tijd had er niet tussen hoeven te zijn, denk ik. Nu maak ik me soms al een beetje zorgen over of Babylief wel genoeg aansluiting zal vinden bij de twee anderen. Maar minder tijd had er voor onszelf niet mogen tussen zitten. Dan waren we volledig gedecompenseerd door slaapgebrek, vrees ik :-).

Of het niet wat deprimerend is om na al die tijd terug in de pampers, groentepapjes en extra dutjes te zitten, is een vraag die we ook wel eens krijgen. Nee! Er zijn twee mini-babysitjes die we vaak letterlijk moeten tegenhouden om niet te veel zorgjes over te nemen. Er wordt dus heel veel gedeeld. Grote zus en grote broer zijn de koning te rijk wanneer ze mogen helpen bij de verzorging van hun zusje :-) En wat die dutjes betreft, Babylief is niet van de moeilijkste en slaapt vrijwel overal, dus eigenlijk doen we vaak gewoon wat we voordien ook al deden.

Wat hoogstwaarschijnlijk ook te maken heeft met het karaktertje van onze jongste, is dat er met haar komst nog wat extra vrolijkheid in huis is gekomen. We lachen wat af, met haar! Een toevalstreffer, want een karakter heb je niet te kiezen natuurlijk, maar eentje waar we ook echt volop van genieten! Met die drie eigen karaktertjes lijkt het ons nu trouwens ook gemakkelijker om elk karakter in zijn eigenheid te appreciëren, met alle kwaliteiten, talenten en eigenaardigheidjes die daarbij horen.

Driewerf hoera dus, voor een gezin met drie kinderen. Driemaal is scheepsrecht. Derde keer, goeie keer :-) Voor ons dan toch! Het antwoord op de eerste vraag hierboven is dus "Jazeker, dat is leefbaar! Het is zelfs helemaal heerlijk!!!".

Het maakt me wel nieuwsgierig naar andere ervaringen. Hoe zit dat bij jullie? Geen, één, twee of meer kids? Waarom wel of waarom niet? Twijfels? Keuzestress? En hoe houden jullie het leefbaar? :-)