Zoals intussen wel duidelijk is, staan we op verhuizen. Binnen dit en drie weken is het zo ver. We willen absoluut voor eind augustus verhuisd zijn, zodat de kids op 1 september al direct in hun nieuwe schooltjes kunnen starten. Met momenten voelt het echt als gekkenwerk. Het toekomstige huis is nog niet helemaal in orde en alle werkzaamheden kunnen enkel in het weekend doorgaan omdat we nauwelijks verlof kunnen inplannen. Gelukkig krijgen we steun uit allerlei hoeken, zowel praktisch als emotioneel. Maar ook al verhuizen we niet naar Washington of Kuala Lumpur, het is allemaal toch best spannend. Voor ons, twee grote mensen, maar zeker ook voor onze drie kids.
Hoe we hen (proberen) voorbereiden op de verhuis, hoe we proberen alle spanning in goede banen te leiden, vertel ik vandaag.
We praten er heel veel over, samen met hen. Want ook al zijn ze nog maar zes, vier en bijna 1, ze begrijpen meer dan je zou denken. Daarom beantwoorden we al hun vragen zo goed mogelijk. Hoe? Wanneer? Waarom? Steeds weer dezelfde vragen. Steeds opnieuw :-) Zeker onze zesjarige Dochterlief heeft veel nood aan duidelijkheid en overzicht. Grote en kleine onzekerheidjes geven we dan ook zoveel mogelijk de ruimte.
Daarnaast tekenden we een aftelkalender. Tijd is een heel abstract begrip voor kleine kinderen. Met vakjes en tekeningetjes voor elke dag, kunnen ze zich een iets concretere voorstelling maken.
Telkens we zelf naar het huis gaan om te klussen, op te meten of met architecten rond te lopen, nemen we de kids mee, zelfs onze kleinste spruit. Vaak hebben ze er na korte tijd genoeg van, en gelukkig kunnen ze dan terecht bij hun grootouders. Maar zowel het huis, als de buurt samen al wat verkennen, lijkt wel rust te brengen. Ook vertellen over de buurt, die ik voor een deel vanuit mijn kindertijd ken, wakkert vaak de voorpret aan.
De kids laten helpen maakt voor hen de hele situatie een stuk normaler, alsof het hoort bij het 'gewone leven'. Samen inpakken. Of hen elk een eigen doos geven om hun speelgoed in te pakken. De doos van Zoonlief werd al -tig keren ingeladen en weer uitgeladen, opnieuw gesorteerd, heringericht ... Heerlijk om bezig te zien :-) Helpen bij het poetsen of klussen in het nieuwe huis werd intussen hun nieuwe hobby. Belangrijk is daarbij uiteraard wel om geen kwaliteitsgarantie te verwachten en je eigen perfectionisme wat te laten varen :-). Het gaat hem vooral om het plezier van het samen doen.
Tenslotte laten we hen zeker ook veel fantaseren. Wie kiest welke kamer? Wie slaapt in het begin nog samen en wie slaapt alleen? In welke kamer zetten we het speelgoed? Welke kleuren kiezen? Welke nieuwe dingen hebben we nodig? Vorige week kwam de onduidelijkheid hierrond even op een hoogtepunt. Spontaan stelde ik Dochterlief en Zoonlief voor om aan het tekenen te gaan. En zo werd ons huis en de tuin op papier gezet, werd er beslist dat er wortelen en kolen zullen moeten groeien. Tekenden ze elk hun eigen kamer, met bijhorende inrichting. Voor Dochterlief betekent dat dus een bureautje (ah ja, want ze start in het eerste leerjaar), kastjes met dozen in allerlei verschillende kleuren om al haar prulletjes en verzamelingen in te sorteren, schilderijtjes aan de muur en een stapelbed. Zoonlief tekende dan ook maar een stapelbed, en verder vooral een hele reeks snoepkasten en rood-geel-zwarte bakken voor de auto's :-)
Daarnaast tekenden we een aftelkalender. Tijd is een heel abstract begrip voor kleine kinderen. Met vakjes en tekeningetjes voor elke dag, kunnen ze zich een iets concretere voorstelling maken.
De kids laten helpen maakt voor hen de hele situatie een stuk normaler, alsof het hoort bij het 'gewone leven'. Samen inpakken. Of hen elk een eigen doos geven om hun speelgoed in te pakken. De doos van Zoonlief werd al -tig keren ingeladen en weer uitgeladen, opnieuw gesorteerd, heringericht ... Heerlijk om bezig te zien :-) Helpen bij het poetsen of klussen in het nieuwe huis werd intussen hun nieuwe hobby. Belangrijk is daarbij uiteraard wel om geen kwaliteitsgarantie te verwachten en je eigen perfectionisme wat te laten varen :-). Het gaat hem vooral om het plezier van het samen doen.
Tenslotte laten we hen zeker ook veel fantaseren. Wie kiest welke kamer? Wie slaapt in het begin nog samen en wie slaapt alleen? In welke kamer zetten we het speelgoed? Welke kleuren kiezen? Welke nieuwe dingen hebben we nodig? Vorige week kwam de onduidelijkheid hierrond even op een hoogtepunt. Spontaan stelde ik Dochterlief en Zoonlief voor om aan het tekenen te gaan. En zo werd ons huis en de tuin op papier gezet, werd er beslist dat er wortelen en kolen zullen moeten groeien. Tekenden ze elk hun eigen kamer, met bijhorende inrichting. Voor Dochterlief betekent dat dus een bureautje (ah ja, want ze start in het eerste leerjaar), kastjes met dozen in allerlei verschillende kleuren om al haar prulletjes en verzamelingen in te sorteren, schilderijtjes aan de muur en een stapelbed. Zoonlief tekende dan ook maar een stapelbed, en verder vooral een hele reeks snoepkasten en rood-geel-zwarte bakken voor de auto's :-)
Benieuwd hoe binnenkort de realiteit er zal uit zien! :-)
zalig! zo zou het hier ook gaan! lekker spannend en gezellig om er zo samen naar toe te leven!
BeantwoordenVerwijderen:-)
VerwijderenHaha, wij hebben duidelijk dezelfde maand augustus achter de rug!
BeantwoordenVerwijderen:-) Alleen ziet jullie nieuwe stulpje op je blog en instagram er iets beter afgewerkt uit dan het onze momenteel al is :-) Maar alles komt goed, en intussen doe ik inspiratie op bij jou!
Verwijderen