Contentement #2

Vorige week vierde Kelly van Tales from the Crib de verjaardag van haar Doodgewone Dingen. Ik kende het concept nog niet. Maar ik schreef een tijdje geleden al wel over enkele zaken waar ik zelf contentig van word. Zo op verkenning in blogland, merk ik dat er heel wat mensen ook hun kleine gelukjes delen. Op TFTC staat zelfs een hele lijst van bloggers, die zo'n lijstjes maken. Dus, joepie, ik heb nog wat te lezen :-) Want die gelukjes lezen, daar word ik zelf helemaal opnieuw content van :-)

In de hoop dat u ook blij wordt van mijn gelukjes, deel ik vandaag een aanvulling op mijn lijstje contentement van toen:

Gewoon goed gezelschap.

De radio opzetten en merken dat juist op dat moment je favoriete liedje wordt gedraaid.

's Morgens onuitgeslapen en (lichtjes) slecht gezind buiten komen en de vogeltjes horen fluiten.

Een verwaarloosde kast - zoals de meeste kasten hier, zou er een kastenbescherming moeten worden opgericht? Een verwaarloosde kast, dus, eens goed onder handen nemen met water en vod en achteraf telkens bij het openen van de kast genieten van de (kortstondige :-)) orde en properheid op de planken.

Babylief, die als een regelrecht viswijf ligt te kirren, gillen en brabbelen op haar speelmat.

Foto's kijken en herinneringen ophalen. En daarbij beseffen dat we het goed hebben...

Dat gevoel wanneer je eindelijk kan niezen nadat er al een hele tijd een nies zat te kriebelen.

Huppelen. Ik geef toe, kinders zijn daar een geweldig alibi voor. Want in m'n eentje, op straat, zonder huppelende kinders naast mij ... Ik weet niet of ik het echt zou durven :-)

Wanneer de verkeerslichten op groen springen, juist als ik er aan kom (nog heerlijker als het regent en ik ben met de fiets of te voet!). Alsof it was meant to be :-)

Door de Dikke Van Dale bladeren. Alleen al voor het kwetsbare gevoel van die flinterdunne blaadjes tussen mijn vingers. En dan ook nog eens een nieuw woord ontdekken (is gelijk aan topdag :-)).

Zwaaien naar het oude mevrouwtje... Ik verklaar mij nader. Recht tegenover onze schoolpoort woont een oud mevrouwtje. We weten intussen dat ze 84 is! Elke ochtend en elke namiddag, bij het starten en sluiten van de school, komt ze langs haar gordijntjes piepen om naar al dat jong geweld te kijken. Als we zwaaien naar haar, fleurt ze spontaan helemaal op! Zo heerlijk om haar daar dan te zien staan blinken :-). Ook al kennen we haar niet, ze hoort gewoon bij onze (school)dag!

Voilà, een klein beetje contentement om een donkere maandagochtend in februari wat op te fleuren. Hopelijk deed het u deugd ;-)