Contentement #5: December

December... 

Tussen alle feestgedruis en geregel en geplan (is dat wel een woord?), blijft er ook nog ruimte voor lekker genieten van kleine dingen. Ik zou bijna 'gelukkig' zeggen, maar dan lijkt het alsof ik van deze periode op zich niet kan genieten, en dat doe ik eigenlijk wel! 

Anyway, tijd voor nog eens wat contentement, dus! En alleen al het feit dat ik nog eens een lijstje kan maken, maakt me al een beetje blij. U weze gewaarschuwd 😉

December begon met de vijfde verjaardag van Zoonlief. Over zijn feestje, vertelde ik al. Maar ik vertelde nog niet dat de dagen nadien regelmatig vriendjes en vriendinnetjes op school verschenen met hun zelfgemaakte heldenmaskers. De trots en blijdschap in de ogen van Zoonlief bij het zien van al dat schoons, zomaar gewoon op de speelplaats, maakten mijn eigen contentementje alleen maar groter!

De Goedheiligman, aka De Sint, zorgde ook voor heel wat hartenhuppeltjes dit jaar.

Zo was Dochterlief er rotsvast van overtuigd dat de Sint, die ze in de supermarkt tegen kwam, 'maar' een hulp-Sint was. Op de vraag hoe ze dat zo zeker wist, antwoordde ze "Omdat hij anders priet dan de echte".

Vervolgens bracht die oude rakker een dvd om de dansjes van K3 aan te leren. Dochterlief springt sindsdien vol overtuiging de living rond, in navolging van de K3-tjes. En elke keer, maar dan ook élke keer, wanneer die meisjes op de dvd vragen "Jullie worden toch nog niet moe?", antwoordt ze luidkeels "Jawél!!!".

Op één van de laatste dagen voor de vakantie, liep het hele ochtendtafereel ten huize van weer eens een klein beetje in het honderd. Voor de zoveelste keer instrueerde ik Dochterlief om een béétje voort te doen, met de woorden "Doe nu alsjeblief je jas en schoenen aan, en nú graag, want ik begin mijn geduld te verliezen." Waarop Zoonlief met een bedenkelijke blik reageerde, "Da's niet erg, hoor, mams! Als je je geduld verliest, ga ik het wel voor je zoeken."

De twee oudsten zaten al een hele tijd gezellig samen te spelen met de Playmobil. Toen ik even ging piepen om te zien wat ze juist aan het doen waren, bleken ze een babyborrel voor Jezus georganiseerd te hebben aan de kerststal.

Even later ontstond er een kleine discussie over Jezus. Zoonlief vond het om één of andere reden maar een enge figuur, daar in dat kribbeke. Waarop Dochterlief in het afgemeten Nederlands reageerde met "Maar Jezus is een vriendelijk man, hoor."

Dochterlief en Zoonlief maakten zich samen klaar in de badkamer voor het eerste kerstfeest. Zij in een glitterkleedje, hij in een 'deftig' hemd mét zelfgekozen das. Zegt Zoonlief plots, het geheel overpeinzend, "Goh, zus, kijk. Wij zijn zo mooi samen, wij gaan precies trouwen".

En intussen groeit Babylief, die eigenlijk al lang een flinke peuter is geworden, maar voort. Sinds enkele dagen stapt ze, weliswaar in een nog wankel evenwicht, met een dronkenmanswaggel, maar zonder verdere hulp van grote- of kleinemensenhanden, stoelen, keukenkasten, speelgoed of zetels. En wanneer haar grote zus de K3-dansjes instudeert, staat dat kleine peutertje ernaast, vol trots, met haar pamperpoepeke te schudden... *smelt*

En dan nog een klein blog-contentementje als afsluiter... Bij de publicatie had ik het helemaal niet in de gaten, maar het vorige bericht was het vijftigste op deze blog! In vergelijking met andere blogs stelt dat weinig voor. Maar stiekem ben ik er wel blij mee! Toen ik vorig jaar begon te bloggen, had ik zelfs niet gedacht dat ik het zou kunnen volhouden, naast alle andere bezigheden. En kijk nu, nummer 51 is een feit, hoera 😊